In de wedstrijd van gemeente Vilnius en de Litouwse Spoorwegen werd gezocht naar een nieuwe adem voor het statige stationsgebouw uit het Soviet tijdperk. Er werd niet enkel gezocht naar het efficient functioneren van de verschillende mobiliteitsstromen, maar de vraag was hoe het station de katalysator zou kunnen vormen van de ontwikkeling van het omliggend stedelijk gebied.Hoe kan het nieuwe station een verbindende schakel zou kunnen vormen tussen twee helften die, mede door het aanwezige hoogteverschil, tot op heden los van elkaar functioneren?Â
In ons voorstel vormt het station letterlijk een brug tussen de twee stadshelften. De brug passert bewust de restricties van het oude stationsgebouw en vormt een nieuwe entreehal. Het oude gebouw dat een nieuwe invulling krijgt, wordt daarmee in haar ere gelaten. Het bepleisterde erfgoed word omarmd door de nieuwe hal in een lichte houtstructuur en vormt daarbij een ensemble tussen oud en nieuw. Er wordt definitief gebroken met het gevoelige Soviet verleden, maar het wordt allerminst vergeten.Â
Het hoogtverschil tussen de stadsdelen manifesteert zich als een tribunetrap die uitkijkt op het nieuwe voorplein en het leven dat zich daar verzamelt, met op de top, een wijds zicht over de stad. De nieuwe entreehal bevindt zich onder deze trap en gaat drempelloos over in het plein richting het stadscentrum met een tweede entree aan de andere kant van de brug.Â
